Hello Suriname!

We zijn ondertussen weer een paar dagen verder.. Mijn derde blog schrijf ik vanuit onze achtertuin. Het is momenteel heerlijk buiten. Een stralende zon en een temperatuur van 31 graden. Ik ben al voorzichtig een poging aan het doen om bruin te worden maar verder dan een verbrande neus en twee (rode) armen waar mijn T-shirt nog in terug te vinden is kom ik nog niet echt. We blijven proberen, gelukkig heb ik hier nog even de tijd voor!

Aankomende maandag hebben ik en Anouk een gesprek bij onze opdrachtgever van het project en hopen wij meer duidelijkheid te krijgen over onze taken voor de komende vier maanden. Het project waar wij ons mee bezig gaan houden zal zich richten op de thuiszorg in de binnenlanden en het is de bedoeling dat wij hier 4 a 5 dagen mee bezig zullen zijn. Toch wel spannend!

De afgelopen dagen was ik nog lekker vrij: tijd om te acclimatiseren en te wennen aan de Surinaamse Cultuur en gebruiken. Deze tijd heb ik toch wel even nodig gehad.. Zo is het verkeer hier bijvoorbeeld iets anders geregeld dan in Nederland, het links rijden is een ding waar ik opzicht aan kan wennen. Maar het vele toeteren, snel rijden, mobiel bellen tijdens de rit en de niet zulke rechte wegen blijven toch nog wel even een dingetje! Gelukkig betalen we hier voor een taxi met 4 personen ongeveer 15 SRD voor een ritje naar het centrum (dit is nog geen €2). Een lichte verzachting, haha.

Ook de staat van de huizen in onze wijk laten wat te wensen over. Aan de rechterkant een aantal mooie huizen, bijna een villa te noemen, aan de linkerkant vervolgens een oud, vervallen huisje van blikken daken waar gek genoeg nog iemand in lijkt te wonen.. In vergelijking met ons appartement voel ik mij soms bijna schuldig dat ik loop te klagen over een stofzuiger of een nachtlampje die niet aanwezig is.. Toch vind ik de Surinaamse inwoners over het algemeen positief en vriendelijk ingesteld. Een ‘Goedemorgen of middag’ kan er eigenlijk altijd wel van af. En de meeste mensen vinden het gezellig om even een praatje met ons te maken. Erg leuk!

In de eerste week zijn we op zaterdag gezellig wezen stappen met een aantal meiden van ons appartementencomplex, het uitgaansleven is natuurlijk een belangrijk aspect van deze 4 maanden en moest even uitgetest worden! Conclusie was dat het toch wel even weer iets anders is dan het stappen in Nederland, nog wel een beetje ongemakkelijk! volgende week doen we weer een poging haha.

Op zondag zijn we gezellig met alle meiden van ons appartement wezen pizza eten bij de Pizzahut. Vol enthousiasme bestelden wij allemaal een ‘medium’ pizza per persoon bij de bedieningsmedewerker. Deze keek ons vervolgens vol ongeloof aan. Dit was blijkbaar ongebruikelijk. ‘Wij Nederlanders hebben een goede eetlust’ gaven wij zelfverzekerd als antwoord.. hadden we uiteindelijk écht zoveel eetlust? Nee. Ik gok dat er gezamenlijk zo’n 4 hele pizza’s op ons bord bleven liggen haha.

Afgelopen woensdag ben ik samen met Anouk op uitstap gegaan naar de centrale markt in Paramaribo. Dit is een grote markt welke alle dagen van de week (behalve zondag) is. Fruit, vis, groenten, levende kippen, je kunt het zo gek niet bedenken en het is aanwezig voor de koop.
Wij namen de taxi welke ons afzette voor de poort van de markt. Zodra ik uitstapte bekroop mij eigenlijk voor het eerst de gedachte ‘wow nu ben ik echt in Suriname’ Ik en Anouk staken, zonder negatieve bijbedoeling, iets af van de gemiddelde huidskleur dat op dat moment op de markt liep. De dagen daarvoor was ik nog niet eerder op zo’n drukbevolkte plek geweest. Dit maakte toch wel indruk op mij. Toch voelde ik mij wel op mijn gemak. Samen liepen we rustig over de centrale markt en maakten we af en toe wat foto’s van de producten die allemaal verkocht werden. De sfeer was druk, veel mensen en verkopers die hun producten al schreeuwend probeerden aan te prijzen.
De mensen vonden ons blijkbaar ook interessant want hier en daar werden wat opmerkingen geplaatst. Zo kreeg Anouk een huwelijksaanzoek en werd ik betiteld als sneeuwwitje.

Gisteren zijn we met de meiden van ons appartementencomplex naar de Brownsberg afgereisd. De heenweg opzicht was al een hele belevenis. Rond half 9 werden we met een busje opgehaald bij ons appartement. Hier werd ons meteen de mededeling gegeven dat er een band lek was en we deze voor vertrek even zouden laten verwisselen bij een garage. Absurd dat we er met een volle bus heen reden, maar hé prima. We waren ondertussen al het één en ander gewend hier in Suriname. Afijn, nadat de band was verwisseld en we ongeveer een uurtje onderweg waren werden wij opgeschrikt door een gigantische knal dat van onder de bus kwam, een raar takkelend geluid volgde.
De buschauffeur wierp een blik onder de bus: een klapband. Vervolgens werd ons vriendelijk verzocht zoveel mogelijk naar voren in de bus te gaan zitten en aan de linkerkant van de bus plaats te nemen om het gewicht van deze band af te halen. Er zat nog een tweede band naast, dus we reden, al takkelend, verder, aldus de buschauffeur. Een schietgebedje dan maar…
De laatste 40 minuten van de busrit waren zacht gezegd ‘spannend’ de berg op met gaten in de weg waar je u tegen kon zeggen. Daar kreeg ik het toch wel even goed warm van hoor!
Uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij het beginpunt van onze wandeling naar de Brownsberg en Irenewaterval. Een pittige maar leuke wandeling van +/- 2 uur door het oerwoud en we stonden bij een prachtige waterval. Dit maakte de helse busrit toch weer een beetje goed. De terugweg verliep gelukkig iets rustiger en rond 9 uur s’avonds stonden we weer veilig bij ons appartement. Wat een dag!

Hopelijk is ons project volgende week van de voeten en kunnen wij in het weekend uitkijken naar de carnaval wat hier wordt gevierd! Ik houdt jullie op de hoogte.

See you soon!